Ayı çok severim.
Hayatımda hiç sabah olmadığını hissettiğimden tutunacak tek varlığın ay olduğuna inanıyordum.Güneş yoktu ve güneşi de pek sevmezdim zaten.Tenimi yakar,canımı acıtırdı.
Oysaki ay ışığı tenime vurmuşken uyumak öyle bir şey miydi?
O oradaysa gecem her zaman huzurluydu.
Ve şimdi Ay'ın asla odamın penceresinden bana bakmaya bile gelmeyeceğini biliyorum.
Işığını üzerime tutmayacağını,beni sarmayacağını ve benim onun tek bir parçasına maruz kaldığımda hüngür hüngür ağlayacağımı biliyorum.Tek sahip olabileceğim güneşin belli saatlerinde canımı acıtması ve benim aptal gibi bundan mutlu olmaya çalışmam.Huzurlu gecelerimi ve rahatsız edici ışınlarımı attığımı düşünürken şimdi sadece yanıyorum ve kül olana dek yanacağımı biliyorum.
.
.
Ve layık olduğum artık bu bence.