Bazılarını asla unutamazsınız.
O da öyleydi benim için.
Hayatımın en çaresiz,en umutsuz anında tanışmıştım onunla.
Sanki ben hiç bir şey bilmeyen fakat günahkar bir bebektim,o ise beni eğitmek için vardı.
O'ndan önce 'hayatta olmanın ve yaşamanın' farkını bilmiyordum.
Hissizleşmiştim git gide.
Hatta,ruhsuzlaşmıştım.
Gülmeyi bilmiyordum,heyecanın ve mutluluğun nasıl bir şey olduğunu merak ediyor,sürekli ağlıyor veya uyuyordum.
"Adeta yemek yiyen bir ölü."
Her şey bitmişti benim için.
Bırakmıştım.
Fakat o, kalbime öyle bir şey saplamıştı ki ben tekrar nefes almaya başlamıştım.
Artık yaşıyorum ben.
Ve onun görevi burada bitiyor.
Her kahraman gibi ..
erken gidiyor.